Exclusief interview
Stienko Hut brengt bezoek aan AutospeedwayOnline.nl
Vroeger was alles anders, zegt men vaak.
Nu heb je snelle wagens, vroeger ook. Nu heb je mooie wagens, vroeger ook. Nu heb je idolen, vroeger ook. En met 1 daarvan had ik een afspraak. Het leek een onbegonnen zaak, waar moet je zoeken, hoe pak je het aan? Maar het is gelukt!
Menigeen zal de naam nog wel kennen, Stienko Hut. Dit is de man waar we het over hebben. Na lang wroeten in de historie van de Ovalracing is het eindelijk gelukt om contact te krijgen. Velen zullen Stienko kennen van de spectaculair uitgebouwde en eveneens tip top getunede BMW 2002 Schnitzer Gr. 5 op circuits als Ter Apel en Dongen.
De verhalen doen na jaren nog steeds de ronde. Nog regelmatig wordt teruggeblikt op het verleden en tijdens deze gesprekken over vroeger zijn er diverse namen die vaak naar voren komen, waaronder Stienko Hut.
Maar hoe is het eigenlijk allemaal tot stand gekomen? Dit ging als volgt. In 2009 werd ik benaderd door Henk Liewes, vriend en fan van het eerste uur van team Hut. Henk kwam als klein jochie in aanraking met de ovalracing door zijn vader, die bij een bedrijf werkte dat Stienko sponsorde (Ruuls uit Leek). Jarenlang ging hij mee naar de wedstrijden en was hij nauw betrokken bij Racingteam Hut. Hij is tevens degene die de auto na jaren weer heeft opgespoord. Hierover meer in Deel 3 van dit interview.
Op zaterdag 19 maart 2011 was het dan eindelijk zover, mijn droom kwam uit. Na jaren zoeken en speculeren was daar eindelijk de ontmoeting met de 3-voudig Nederlands Kampioen Ovalracing.
Even kennismaken en voor we op een stoel zaten kwam er al een waterval aan informatie op me af. Al snel waren we verwikkeld in een diepgaand gesprek over de racecarrière van Stienko en interessante weetjes van Racingteam Hut.
Het begon vroeger allemaal in de autocross. Na de geboorte van zijn zoon Rudy in 1972 kocht Stienko zijn eerste auto voor de racerij. Een VW Kever, met ingedeukt dak werd van de sloop gehaald en geprepareerd voor zijn allereerste wedstrijd in Yde de Punt in 1973. Maar voor deze wedstrijd verreden kon worden, moest er veel werk worden verricht. Bij thuiskomst werd de Kever direct uitgedeukt en werden de nodige uren in de restauratie gestopt. Zonder enige race-ervaring werd een 7e prijs behaald in Yde de Punt. Maar alleen kreeg Stienko dit niet voor elkaar. Broer Jakob (Job) Hut werkte destijds als bankwerker bij een machinefabriek en ook was hij monteur van landbouwvoertuigen. Dus technische kennis alom. Job heeft het team al die tijd, bijgestaan voor de technische hulp. Motoren, techniek tot in de kleinste details, dat was zijn lust en zijn leven. Ook Job is momenteel razend enthousiast over de historie. Het heeft hem zelfs doen besluiten om zich na jaren weer te verdiepen in de ovalracing. Sinds enige tijd werkt hij aan een website, welke de jaren weergeeft van Racingteam Hut. Deze website is te bereiken via de volgende link:
http://ovalracing-autocross.magix.net/website
Eerste autocross team Hut in Yde de Punt 1973
Zuidhorn 1974
In 1975 werd een nieuwe VW Kever geprepareerd voor de autocross. De wagen was voorzien van een BMW-krachtbron. Het was een echte BMW-familie. Dit bleek later wel tijdens de ovalraces.
Het jaar ’75 was een jaar met nieuwe ervaringen en een grote uitbreiding van de carrière. Zo werden o.a. wedstrijden gereden bij de Auto Rally Cross Club ’70 (ARCC ’70) in Ter Apel. Stienko weet zijn eerste race nog goed. “Na het vallen van de startvlag had ik het idee dat ik wegreed en dat de rest bleef staan. Als eerste dook ik de bocht in, waarna de rest even later pas volgde. Ons team heeft toen besloten om voor spek en bonen mee te rijden, om zo trammelant te voorkomen. De wagen trok toen veel bekijks. Een VW Kever met een BMW-motor, dat kon toch nooit? Tevens was alles netjes aan de auto afgewerkt, het motorblok was zelfs niet meer zichtbaar. Dit tot grote verbazing van het publiek.”, aldus de enthousiaste Stienko. “Het was zelfs onmogelijk om in en uit de auto te komen op het rennerskwartier, zoveel volk!”, voegde hij toe.Halverwege het jaar werd het team uitgenodigd om te komen rijden in Rütenbrock, een Duits plaatsje vlak over de grens bij Ter Apel. “Dit was toch wel even heel iets anders. Bij aankomst zagen we de wagens van onze Oosterburen. We dachten dat we geen schijn van kans hadden, wat een kanonnen! Toch startten we en keken we wel hoe ver we zouden komen. Tot onze grote verbazing reden we in no-time vooraan en dit hielden we elke manche vol. Helaas wisten we niet hoe de wedstrijddag daar was ingedeeld. We hadden besloten om de laatste wedstrijd van de dag, de “Superfinale”, mooi rustig aan te doen. We vonden het wel mooi geweest. Achteraf bleek dit de belangrijkste wedstrijd van de dag te zijn. Ondanks dit hebben we toch een tweede plaats in de wacht gesleept.”Naast Stienko reden ook broertje Johan Hut en teamlid Rob Wezeman mee in de autocross. Johan eveneens met een VW Kever en Rob met een Saab.
Toen kwam er een compleet nieuwe ervaring, namelijk het racen op gravel en asfalt. In die jaren werden Rallycrosswedstrijden in Valkenswaard georganiseerd door de AVRO. Daarnaast werd een oval-circuit in Dongen gerealiseerd, waarvan de bochten waren geasfalteerd en gravel op de rechte stukken. Een nieuw begrip in de Nederlandse autosport, Ovalracing. Uit alle windstreken kwamen de coureurs naar deze nieuwe racepiste. Ook in Leiden werden ovalraces georganiseerd en in 1979 volgde Ter Apel met een verharde baan.
v.l.n.r.: Johan Hut, Rob Wezeman, Stienko Hut – 1977
Bovenstaande foto’s zijn aangeboden door Jakob Hut.
Volgende week dinsdag 5 april 2011 kunt u het vervolg van dit interview lezen in Deel 2.
5 april 2011 – Deel 2 … De komst van de BMW 2002 Schnitzer Gr. 5
Zowel voor de autosport als voor Racingteam Hut brak een nieuw tijdperk aan. In Ter Apel werd in 1979 een verhard circuit gerealiseerd. Op de autocrossbaan werd een asfaltlaag aangebracht en zo was de Noord Nederlandse Ovalracing (NNO) een feit.
In datzelfde jaar nam team Hut ook weer deel aan ovalraces, maar deze keer niet met de Kever. Via een sponsor kwamen ze op het spoor van een BMW 2002 Schnitzer Gr. 5, een auto uit het voormalige Deutsche Rennsport Meisterschaft (DRM), te vergelijken met de DTM. De wagen was in bezit van een persoon die er niet veel geluk mee had. Toen heeft team Hut deze naar Nederland gehaald. Stienko weet het nog goed. “Het was een kaal frame. Er werd gezocht naar een mogelijkheid om hem op de kar te krijgen. Al snel bleek het geheel niet veel te wegen en losten we het als volgt op: een persoon stond in het motorgedeelte, de ander in de kofferbak en beiden liepen zo met de auto weg. Geweldig om te zien!”
Vervolgens is met man en macht aan de wagen gewerkt en zijn er vele uren in het project gestoken. Toen hij klaar was, werd de baan in Dongen afgehuurd om te trainen. Maarliefst 7 uur reizen om 1 uurtje te trainen. Hart voor de sport!
Van 1979 tot en met 1984 werden vele wedstrijden met de BMW in de superklasse gereden. Circuits als o.a. Ter Apel, Lelystad, Gendt, Dongen en Ingelmunster werden aangedaan. Naast Stienko reed ook broer Johan Hut met een BMW. Hij reed daarentegen in de Sportklasse. Samen behaalden ze vele prijzen en kampioenschappen. En er was nog een coureur, welke actief was voor Racingteam Hut, namelijk Rob Wezeman. Hij reed met een Alfa GTV.
Johan Hut
Rob Wezeman
Maar deze glorie kende ook een keerzijde. Halverwege 1980 was een zwarte dag voor Stienko. In één van de manches dook hij de bocht in. Vlak voor het aanremmen, om vervolgens de bocht in te duiken, vernam hij dat het rempedaal al op de grond lag, voor hij hem intrapte. De wagen was onbestuurbaar en hij verloor de macht over het stuur. Toen volgde het moment dat velen zich misschien nog zullen heugen. De BMW schoot van de baan en kwam tot stilstand tegen de sleepauto. Hierbij werd ook een baanofficial geraakt. Deze is met verwondingen overgebracht naar het ziekenhuis. Stienko zelf was 10 seconden van de wereld, maar al gauw bleek dat hij verder niets mankeerde. Al stond hij de volgende dag wel stijf van de spierpijn.
Daarna is de wagen gerestaureerd en zijn nog 4 seizoen gereden, met succes. Drie keer werd het Nederlands Kampioenschap binnengesleept (in 1980, 1981 en 1983) en drie keer het NNO Clubkampioenschap (in 1979, 1980 en 1981). Tevens werd de snelste rondetijd op Stienko zijn naam gezet, namelijk 3 ronden in 58 seconden. En volgens de laatste berichten staat dit baanrecord nog altijd op zijn naam.
Na 1984 heeft het team de stekker eruit getrokken en zijn ze gestopt met de racerij. Het werd allemaal te duur en ook geestelijk was het niet meer op te brengen. De BMW werd verkocht…
De kleurstelling van het laatste jaar in de Superklasse, 1984.
In die tijden werd het vervoer van de racewagens, net als nu, ook met groot materieel geregeld. Hieronder enkele foto’s van het vervoer van Racingteam Hut:
Tevens is er een video gemaakt over de BMW, met dank aan Henk Liewes:
Foto’s met dank aan: Racingteam Hut, Henk Liewes en Fam. Hollander.
Dinsdag 12 april volgt Deel 3 van het interview met Stienko.
12-04-2010 – Deel 3 … Een come-back in de Speedwayklasse
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zo ook bij Stienko Hut. Vorige week werd geschreven dat het team in 1984 was gestopt met de ovalracing en dat de BMW werd verkocht.
Maar toen, in 1986, werd Stienko benaderd door een toenmalige Mercedes-dealer uit Marum. Deze waren in bezit van een prachtige racewagen, een Lola Super V Fomule 2. Echter zaten ze nog zonder bestuurder, maar daar wisten ze wel iemand voor. “Het was iets nieuws en ik was toch erg benieuwd naar deze ervaring, dus ik heb toegezegd. Wat een wagen!”, klonk het spontaan. “Mijn eigen gereviseerde BMW-motor werd er in geplaatst en toen werd er getest. Ik was meteen verkocht! Echter tijdens de training in Lelystad ging het mis. De oliepomp begaf het en de schade aan het blok was aanzienlijk. Stoppen? Zeker niet! Dankzij mijn broer Job werd de motor compleet hersteld, zodat ik weer kon rijden. Hier ben ik hem nog altijd erg dankbaar voor”.
Ter Apel 1987
Ter Apel 1988
4 jaar lang reed Stienko onder nummer 4 in de Specialklasse en Speedwayklasse op o.a. Ter Apel en Baarlo. Dat het racen hem in het bloed zit bleek ook nu. Ondanks een andere klasse met totaal andere auto’s werden toch diverse prijzen binnengehaald, waaronder het Club Kampioenschap in Ter Apel in 1987.
Na de laatste wedstrijd in 1990 zette Stienko definitief een punt achter zijn racecarrière. “Ik heb hierna bewust geen wedstrijden meer bezocht. Grote kans dat ik mij weer liet verleiden om weer te gaan rijden”, aldus Stienko.
1990, het laatste jaar in de Speedwayklasse, waarna Stienko volledig stopte met racen.
Maar dan komt de vraag, waar was Stienko al die jaren? Lange tijd hebben we niets meer van hem gehoord. Totdat er in loop van de tijd steeds meer historie van de ovalracing en autospeedway op het internet kwam te staan. Reden genoeg om een zoektocht te starten naar deze nog steeds bekende persoon.
In het gesprek vertelde hij, “Heel bijzonder om nu te horen hoeveel fans er vroeger waren. Hier waren we ons nooit van bewust. We reden gewoon onze races en hielden ons bezig met de auto. Ik weet nog dat er wel bussen vol fans naar Ter Apel en Dongen kwamen, maar o.a. voor ons?? Heel bijzonder! Net als dat er grote groepen Duitsers naar het circuit kwamen als we hier aan het trainen waren. Het geluid was voor velen al het seintje dat we op de Polderputten aanwezig waren.
Maar mensen spreken me er ook nog wel eens op aan. Ik ben parketlegger en als ik bij mensen aan het werk ben word ik soms herkend. Al vanaf vroeger rook ik pijp en dit is blijkbaar een herkenningspunt geworden. Prachtig!”
Foto’s met dank aan: Henk Liewes en Johan Bakker
Dinsdag 19 april volgt Deel 4 van het uitgebreide interview met Stienko. Dit is tevens het laatste deel van deze special. Hierin wordt verteld over de zoektocht naar de BMW 2002 Schnitzer Gr. 5, welke nog steeds bestaat!
19-04-2010 – Deel 4 … Zoektocht naar de BMW, welke opduikt in Amerika
Zoals eerder vermeld werd de BMW verkocht en toen was hij uit het oog verloren. Totdat Henk Liewes op zoek ging naar de wagen. Hij wilde koste wat kost de auto terugvinden. Deze Hut-fan in hart en nieren zette alles op alles. Via via kreeg Henk te horen dat de auto in een museum in Deurne zou staan. In de familie werd een “mannendag” ingelast, waarbij hij koos voor een bezoek aan dit museum. Daar aangekomen was er niemand te bekennen, alleen een schuur. Er werd een telefoonnummer van de eigenaar gevonden en deze bleek op vakantie te zijn. Was de reis voor niets geweest? Absoluut niet! Door een klein rond raampje was precies zicht op de auto. Hebbes!!! Maar Henk had al opgevangen dat de BMW ook al weer verkocht was. De auto heeft in loop van de tijd diverse eigenaren gehad. Even op een rijtje: De wagen stond te koop in Duitsland, waarna deze in handen is gekomen van Racingteam Hut. Na de raceperiode van Hut heeft de auto 5 jaar in een loods gestaan, waarna hij is gekocht door Roy Droogsma. Deze heeft de wagen gerestaureerd. Na Droogsma heeft een Duitser de wagen teruggehaald naar de Oosterburen, waar de auto in een privémuseum kwam te staan. Oostenrijk was de volgende halte waar de bolide heeft vertoefd. Toen was Laurens Manders degene die hem terughaalde naar Nederland, maar hem ook weer doorverkocht aan een Amerikaan. Deze persoon is nog steeds de huidige eigenaar van de wagen, te weten Sam Moultrie uit Dallas, voormalig vice-president van United Airlines. Hij heeft de auto laten restaureren in de oorspronkelijke staat en rijdt hier historische races mee.
Henk Liewes kwam in contact met de bewuste Amerikaan en al gauw volgde een uitnodiging om de wagen op te komen zoeken. Stienko, Henk, zijn oude hoofdsponsor en 2 anderen zijn afgereisd naar Dallas. “Een geweldige ervaring”, zeiden de heren. Tevens werd Stienko uitgenodigd eens een historische race te rijden met de raceauto die hem zoveel successen heeft opgeleverd. Of hij deze kans gebruik maakt … we wachten af.
Amerika
Amerika
Cowboys Stadium
Lees tevens hier een artikel over de zoektocht naar de BMW en het bezoek in Amerika.
En op de website van Job Hut is een video toegevoegd met beelden van Stienko in de Speedwayklasse.
Bij deze wil ik Stienko Hut en Henk Liewes ontzettend bedanken voor hun tijd en het prachtige verhaal over een legendarische coureur en racingteam uit de Ovalracing. En ook Job Hut erg bedankt voor de leuke aanvullende informatie en foto’s.
Links Henk Liewes en rechts Stienko Hut.